برنج یکی از مهمترین منابع تامین غذای نیمی از مردم ایران است. برنج در ایران بعد از گندم به عنوان مهمترین غله به شمار می آید به طوریکه سرانه مصرف هر ایرانی بالغ بر ۳۸ کیلوگرم در سال می باشد. استانهای شمالی گیلان و مازندران با در اختیار داشتن ۷۰ درصد سطح زیر کشت کل کشور از مناطق مهم برنج خیز می باشند. طبق آمار دفتر برنج سازمان جهاد کشاورزی استان در سال ۸۲ مساحت شالیزارهای استان گیلان به حدود ۲۰۰ هزار هکتار و تولید شالی آن به حدود یک میلیون تن در سال بر آورد می شود. کشت رقم محلی هاشمی به علت کیفیت بالا ،مرغوبیت،عطر و طعم بسیار خوب،قیمت مناسب و بازارپسندی در بین شالیکاران این استان رواج بسیاری دارد. اگر چه سهولت اجراء ، حذف و یا کاهش هزینه های اضافی ناشی از آبیاری متناوب ، کنترل بهتر علف هرز و آرامش روانی شالیکار، اطمینان از فراهم بودن مهمترین عامل تاثیرگذار در کشت، از مزایای روش معمول کشت برنج یعنی ایجاد کرتهای کوچک و غرقاب نمودن آن تا ارتفاع مناسب در طول فصل رویش می باشد ولی عدم زهکشی میان فصلی، اثرات منفی زیست محیطی و مصرف بالای آب از معایب آن به شمار می رود.
یکی از روشهای موجود برای کاهش مصرف آب در کشت برنج قطع موقت آبیاری و تغییر روش آبیاری از حالت سنتی به روش غرقاب دائم به روش آبیاری متناوب با اعمال دور آبیاری مناسب می باشد(۵). ولی همواره یافتن دورآبیاری مناسب که ضمن کاهش مصرف آب تغییری در میزان عملکرد ایجاد نکند، مسئله مهیا بوده است. این نشریه سعی دارد بر اساس تحقیقات انجام یافته توسطمحققین موسسه تحقیقات برنج کشور اولا به پرسش فوق جواب مناسبی ارائه نموده،سپس به بررسی اثرات جانبی این تغییر در روش آبیاری بپردازد(۱،۲،۳و۴). نقش آب در کشت برنج محدود به تامین نیاز آبی گیاه نمی شود. آب به عنوان یک عامل مهم و موثر در کنترل علفهای هرز شالیزار شناخته شده است. وضعیت غرقاب نه فقط رشد علفهای هرز را کاهش می دهد بلکه کارایی علف کش ها را بالا می برد.
برای دانلود فایل کلیک ک
