من نیز از خانواده اسفند بوده ، نام خارخاسك – خارسك – مه کومك و شکر فنج معروف می باشم، عربی من حسك و « خرس العجوز » است . گیاه من بیابانی است و مانند بوته هنداونه در روی زمین می خوابد و دارای خارهای سه پهلو است. من در اطراف قم – شمال ایران – بندر پهلوی و خوی می رویم. در اطراف شیراز به من خارسوهوك و در اطراف اصفهان هرواد گویند.جوشانده من پیشاب آور قوی است، مخصوصا وقتی آن را با دم گیلاس و کاکل ذرت مخلوط کرده باشند، برای داء الفيل ( چاقی زیاد ) و درد مثانه و سنگ کلیه و مثانه تجویز می شوم.خیسانده تيغ من در شراب پادزهر سموم گیاهی و غذایی است. عصار برگ وریشه و میوه من جهت زخم مجاری ادرار مخصوصا سوزاك مفید است.عصاره گیاه من جهت تقویت باء و سختی ادرار و قولنج کلیوی توصیه شده است. پاشیدن آب جوشاند؛ گیاه من حشرات، مخصوصا كك را از بین می برد. مضمضه عصاره من با عسل جهت جوش دهان و درد لثه و ورم کلو نافع است. چنانچه نخود را در آب جوشانده من پرورده نمایند در تقویت شهوت دارویی بی نظیر است. مقدار خوراك من نیم سیر است. تخم گیاه من به حسك دانه معروف است و چنانچه آن را سه مرتبه با شیر بجوشانند تا خشك شود، جهت تقویت شهوت مفید می باشد . تخم گیاه من در همه افعال شبیه به عصاره و گیاه من بوده، و مقدار خوراك آن هفت مثقال است و چون آب گیاه مرا گرفته، با روغن کنجد بجوشانند روغنی به دست می آید که خوردن و مالیدن آن جهت درد مفاصل و نیکو کردن رنگ رخسار و درد کمر و سختی ادرار نافع است. و برگ گیاه من و شبنم و گرد سفیدی که بر روی آن می نشیند، ترش بوده و در بعضی از شهرهای ایران مخصوصا يزد آن را گرفته و به نام گردنخود چاشنی غذا می نمایند و برای آن خواص زیاد قائلند. خوردن آن برای مبتلایان به سنگ کلیه و مثانه نافع است.
