بالنگ از جمله قدیمی ترین درخت از گروه مرکبات است که توسط بشر کشت می شد و تاریخ کشت آن به ۱۷۰۰ سال قبل از میلاد مسیح می رسد. در ایران باستان نیز در ناحیه شوش وجود داشته است. گیاه بالنگ در کتب سنتی با نام” اترج کبیر” آمده است . از نظر گیاه شناسی بالنگ و بادرنگ در یک گروه به نام” Citrus medica” قرار دارد. این رقم درختچه ای است غیر منظم و دارای میوه ای برنگ زرد، دارای پوسته ای ضخیم که قسمت عمده آن را پوست زرد و گوشت سفید داخل پوست را فرا گرفته و تقریبا جائی برای گوشت ترش غیر خوراکی وسط آن باقی نگذارده است. میوه این گیاه را معمولا بصورت مربا استفاده می کنند. در ادامه به بررسی ترکیبات شیمیائی و خواص داروئی بالنگ ها پرداخته می شود.
از نظر ترکیبات شیمیائی در پوست بالنگ روغن فراری وجود دارد که شامل لیمونن ، دیپنتن و سیترال است.در برگ گوشت ترش آن کومارین، ایزوپیم پینلین و سیترو پتن مشخص شده است. بالنگ حاوی مقادیر زیادی سیترونلال است که یک ترکیب آرامش دهنده بوده و در درمان بیماران مبتلا به افسردگی و بیماری های روانی کاربرد دارد.
* پوست زرد بالنگ برای تقویت قلب و دماغ و کبد سرد و معده و احشای داخل شکم مفید است و برای تحلیل بادها و نفخ و کمک به هضم غذا موثر می باشد، به خصوص خوردن مربای آن با عسل توصیه می شود.
* اگر پوست و گوشت سفید خشک شده ی آن را در لابلای لباس ها بگذارند مانع بید زدن می شود..
* در چین از جوشانده ی ریشه و پوست بالنگ به عنوان ضد سرفه، نرم کننده ی سینه و رفع ناراحتی لومباگو استفاده می کنند.
* در هند وچین بالنگ را قطعه قطعه کرده و در الکل خیس می کنند و به عنوان ضد آسم می خورند.
*تخم بالنگ همانند مرکباتی مثل پرتقال ، کرم کش و ضد تب است. در تخم آن یک ماده ی سیانوژنتیک وجود دارد.
* روغن بالنگ از نظر طبیعت گرم و خشک است و مالیدن آن برای رفع بی حسی ، فلجی ، لقوه، رعشه و درد مفاصل، سیاتیک، امراض سرد عصبی و درد کلیه ، مثانه و خوشبو یی عرق نافع است.
