“نارنگی تایوان” یکی از گونه های جنس سیتروس یا مرکبات و درختی کوچک می باشد. این درختان بومی تایوان و اوکیناوا در ژاپن هستند. میوه های این گونه از مرکبات، سرشار از فلاونوئیدها است. نارنگی تایوانی درختی همیشه سبز است که تا حدود پنج متر ارتفاع نیز رشد می کند. شکل ظاهری آن مشابه کلماندین می باشد. گل ها به رنگ سفید و دارای حدود سه سانتیمتر قطر هستند. فصل گلدهی این گیاهان در ماه آپریل می باشد. میوه ها معمولاً در ماه جولای تشکیل می شوند و هر میوه حدود ۲۵ تا ۶۰ گرم نیز وزن دارد. پوست میوه های نارس به رنگ سبز تیره و پوست میوه های رسیده به رنگ زرد دیده می شود. این میوه ها دارای قند بسیار کمی بوده و حاوی مقدار زیادی ترکیبات اسیدی و ترش مزه می باشند.
گونه های مختلف جنس مرکبات معمولاً در عرض جغرافیایی ۳۵ تا ۴۰ درجه شمالی و جنوبی در آب و هوای گرمسیری و نیمه گرمسیری به خوبی رشد می کنند، اگرچه مرکبات تجاری در مناطقی که درجه حرارت آن -۷ درجه سانتیگراد است مشاهده می شوند. دما نقش عمده ای در تنظیم زمان گلدهی و همچنین میوه درختان مرکبات دارد. کمبود آب سبب توقف ریزش قبل از رسیدن میوه می گردد. از آنجایی که برای استخراج فلاونوئیدها باید از میوه های نارس استفاده نمود، در میان عوامل اقلیمی، نور و حرارت نقش عمده ای در تولید فلاونوئیدهای هسپریدین و نارنجین در این گیاهان دارد.
این میوه ها بسیار ترش و اسیدی بوده و اغلب همانند لیموترش، برای طعم دار کردن و به عنوان چاشنی غذاها مورد استفاده قرار می گیرند. علاوه بر این برای تهیه مربا یا آب میوه نیز استفاده می شوند. میوه های این گونه از مرکبات سرشار از فلاونوئیدها، آنتی اکسیدان ها و مواد مغذی است.
کاشت و تکثیر آنها توسط بذر صورت می گیرد. بستر کشت بذرها باید دارای خاک سطحی نرم و حاوی مقادیر مناسبی ترکیباتی هوموسی باشد. آبیاری منظم و وجین علف های هرز، نقش عمده ای در رشد نشاها دارد. پس از آنکه ارتفاع نشاها به ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر رسید، آنها را به زمین اصلی که قبلاً آبیاری شده و خاک مرطوبی نیز دارد، با رعایت فواصل، منتقل می کنند. پس از انتقال تمام نشاها به زمین اصلی، باید آنها را آبیاری نمود.
