برای مبارزه با حشرات و از بین بردن آنها مرتب بر مقدار سم افزوده می گردد ولی حتی بزرگترین دزهای سم برای کشتن تعدادی از افراد جمعیت یک آفت نتیجه نداده، این تعداد اندک و مقاوم، زنده مانده، رشد و تولید مثل می کنند. نتیجه تأثیر آنی استعمال حشره کش، مرگ اکثر حشرات می باشد. تعداد اندک حشرات باقی مانده ولی مقاوم بعد از چند نسل، جمعیت جدید و مقاومی را بوجود می آورند که سبب ترمیم جمعیت اولیه می گردد .مقاومت، بیشتر ناشی از انتخاب موتاسیون های ونت یافته قبلی می باشد. نحوه عمل ابن موتاسیون ها که در اثر عوامل ژنتیکی به ارث می رسند عبارتست از: ۱- جلوگیری از رسیدن سم به منطقه حساس بدن حشره و ۲. مکانیسم غیر سمی ساختن (detoxification ) سموم در بدن حشره.در بدن مگس خانگی Musca domestica که نسبت به سموم مقاوم شده، آنزیمی وجود دارد که DDT را به DDE غیر فعال تبدیل نماید. عوامل ژنتیکی فوق، قبل از بکاربردن حشره کش ها، با کثرت وقوع بسیار پائینی در جمعیت وجود داشته اند. بطور مثال در شمال نیجریه (Nigeria) دریافتند که ۶-۴/۰درصد جمعیت پشه آنوفل Anopheles gumbidas حاوی تروزیگوت هایي (Heterozygotes ) برای تک ژن مسئول مقاومت به دیلدرین می باشند. زیادشدن عمل انتخاب که در اثر باقیمانده سموم دیلدرین dieldrin یا BHC در خانه بوقوع می رسد بعد از ۳-۱ سال وفور پیدایش ژن مقاوم را به ۹۰ درصد افزایش می دهد.حشراتی که نسبت به یک سم کلره مقاوم شده اند، تدریجا به دیگر سموم کلره نیز مقاوم شده تا جایی که سابقا نیاز به آشکار شدنشان نبود. مقاومت مزبور در اثر تشابه سموم شیمیایی و طرز عمل آنهاست.در سال ۱۹۴۴ فقط ۴۴ گونه از حشرات در برابر سموم از خود مقاومت نشان داده بودند، امروز این تعداد به بیش از ۲۵۰ گونه می رسد. یکی از مثال های مقاومت حشرات در مقابل سموم، مربوط به آفات پنبه در کشور پرو Peru ‘ s Canete Valley می باشد. (بوسيله آبیاری مصنوعی این دره لم یزرع و خشک، حاصلخیز گردید).طی دهه ۱۹۴۰ که فقط از سموم آرسنیکی و نیکوتین سولفات استفاده می شد، مقدار محصول kg⁄ha ۵۱۷ بود.در سال ۱۹۴۹ بخاطر ظهور گسترده کرم قوزه پنبه و شته، مقدار محصول پنبه به kg⁄ha ۳۶۲ کاهش یافت. تصمیم گرفته شد که از آفت کش های جدید نظير BHC, DDT و Toxaphene استفاده گردد.در سالهای بین ۱۹۵۴-۱۹۴۹ مقدار محصول پنبه دوبرابر شد و به kg⁄ha ۷۰۵ رسید.به هر صورت در طول این زمان از هر ده تا دشمن طبیعی آفات پنبه، یکی از بین رفت و از طرفی نیز مقاومت آفات به حشره کش های کلره فوق سریع گسترش یافت. تا اینکه در سال ۱۹۵۹ شته ها و کرم های قوزه پیروز شده مقدار محصول را به صفر رساندند. از آن پس تدبیر بهتری اتخاذ شد که عبارت بود از:کاستن از تعداد سمپاشی و تکیه بیشتر به دشمنان طبیعی.در نتیجه مقدار محصول پنبه به بیش از kg⁄ha ۷۷۰ رسید.
